یک مشت نامه

ار آخرین باری که اینجا نوشته ام حدودا یک سال و نیم میگذرد. طی این مدت خیلی چیزها تجربه کردم، روزهای تلخ و شیرین زیادی داشتم که سعی کردم درباره شان توی کانال تلگرامم بنویسم. واقعا هم نوشتم ولی میدانید بعضی چیزها هست که متعلق به جای مخصوصی نیستند. روزهایی هستند که نمیتوانی درباره اش آهنگ پیدا کنی. احساساتی هست که دوست نداری ازشان بنویسی و آدم هایی هستند که نمیخواهی با حرف هایت ناراحتشان کنی. این روزها خیلی حرف دارم. یک مشت نامه...

طول پیام‌هام داره کم میشه و این ناراحتم میکنه مدت زمانی که با هم حرف‌ می‌زدیم نسبت به اول کرونا کم‌تر شده حتی حس میکنم‌ محبت‌هامون هم کمرنگ شده و در نهایت تبدیل شدیم به چندتا آدم بی حوصله‌ای که به زور مجبورشون کردن با هم معاشرت کنن این قضیه داره توی چندتا از روابطم دیده میشه که خیلی ناراحت کننده ست یک مشت نامه...

چهارشنبه هشتم دی ۱۴۰۰ ساعت 0:11 توسط زهرا امامیان پارسال ‌که دستیار حل تمرین بودم، صبا یکی از دانشجوهایی بود که شبکه داشت. از آن دانشجوهایی که احتمالا هر حل تمرینی، آرزوی داشتنش را دارد. آدم دقیقی بود و تمام کلاس‌ها را حاضر میشد، اگر جایی را اشتباه می‌گفتم به روی خودش نمی‌آورد، به جایش سوال می‌پرسید و تشکر می‌‌کرد. تمام تمرین‌هایش را خودش حل می‌کرد و انقدر مرتب و تمیز تکلیف می‌نوشت که همیشه اولین برگه‌ای بود که صحیح می‌کردم. غیر از همه‌ی این‌ها، خیلی مهربان بود. سر کلاس‌ها، همیشه بیشتر از همه به حرف‌هایم گوش میداد و به همه‌ی سوال‌هایم حتی سوال‌های مسخره‌ی "صدا خوب میاد؟" هم جواب میداد. بعضی روزها دلم میخواست بیشتر درباره‌اش میدانستم. فکر می‌کردم احتمالا می‌توانیم دوست‌های خوبی باشیم اگر میزان تشکرم را از چشم‌هایم میدید. یا مثلا میتوانست لبخندم را از پشت میکروفن، بعد از خواندن پیغام "حالتان خوبه؟"‌اش حس کند. شاید خیلی خوب میشد اگر میفهمید چه‌قدر از حضورش توی همه جلسه‌های حل تمرین ممنونم یا از اینکه همیشه زودتر از همه سلام می‌کرد و بعد از همه، خداحافظی‌اش را تایپ می‌کرد، چه‌قدر ذوق می‌کردم.آن ترم که تمام شد، چندبار سر مسائل مختلف با صبا حرف زدم. راستش از نزدیک هم همان دختر شیرینی بود که بلد بود چطور یک دوستی آرام و قشنگ را بسازد. آن ترم صبا بالاترین نمره‌ی شبکه را آورد. میدانم که بعدش تند تند درِ موفقیت‌های بعدی را هم باز کرد. من از آن دانشگاه رفتم و احتمالا هیچ‌وقت دیگر مسیرم به آنجاها نخورد. اما چیزی که از تمام روزهای حل تمرینی برایم باقی مانده، این است که "کرونا می‌تواند دو سال تمام شما را در خانه یک مشت نامه...ادامه مطلب

مدت زیادی است که دلم میخواهد این متن را بنویسم، حقیقتش چندباری هم نوشتم و پاک کردم. نه فقط الآن که در دو سه ماه گذشته بالای صدبار اینکار را کردم و پشیمان شدم و دوباره ادامه دادم. امروز ولی از صبح که از خواب بلند شدم، بدون آنکه خواب دیده باشم یا با کسی حرف زده باشم، یک دفعه تمام فکر و ذکرم این شد که باید حتما همین الآن، اینکار را انجام بدهم. آن هم این که من یک کانال تلگرامی زدم و بیشتر دوست دارم آنجا بنویسم. یک مشت نامه...

یک مشت نامه...

پریشانم، خواب الیزابت هارمن در سریال گامبی وزیر را میبینم. یک نفر او را متهم به جنون و نبوغ میکند. از همان لحظه پرت میشوم توی یک خواب دیگر، هلاکویی دارد درباره ی جنون حرف میزند، بین حرف هایش اسم یکی یک مشت نامه...ادامه مطلب

یک مشت نامه...

به تو فکر می کنمآیا این تماس ذهنی شدید از نزدیکی بیش از اندازه ی روح های ما نیست؟خسته ام ری را و باز به تو فکر می کنمچند سال باید این راه ها را رفت و برگشت، چه قدر باید بین قطار های مزخرف دوزاری، یک مشت نامه...ادامه مطلب

نجمه را همه میشناختند. از آن بچه‌های کاری خوابگاه بود. بلد بود چایی مراسم‌ها را ردیف کند. میتوانست آش رشته بار کند، میدانست چه قدر باید آرد را هَم بزند، میزان حلوا را هم خودش یادمان داده بود. توی جشن‌ یک مشت نامه...ادامه مطلب

ما از آن خانواده ها نبودیم، بابا اعتقادی به برند های مختلف نداشت، گوشی خودش را نُه سال استفاده کرد، میگفت وقتی می شود با همین زنگ زد و اس ام اس داد، بقیه ی چیزها را می خواهم چه کار؟. وقتی دانشگاه قبول یک مشت نامه...ادامه مطلب